Рухыннан айналайын қазағым!

Тарихты білетін әр азаматқа мәлім қазақ атқа қонғанда патша құлап, әлемге әйгілі 86-ның көтерілісінде Одақты таратқан қазағым қайта атқа қоныпты-ау. Жұмыстан келе жатып қазақ ерлерінің көк туды желбірете челлендж жасап келе жатқанының куәсі болдым.Өзім көлікпен келе жатсам да көк тудың желбірегені рухымды көтерді. Жүрегіме бір мақтаныш ұялады. Ат үстінде ойнақтаған әр қазақты құшағыма алып «айналайын, қазағым!» дегім келді. Қатарласа жүріп қара санын көбейттім де. Бірақ, нәзікжанды болғасын ерлеріміздің аяғыңа оралғы болмай қимастықпен өте бердім.
Жарайсың қазағым! Кейбіреулер қашанғы әдетіне салып күндеп жатыр. Оны да оқып отырмын. Құдайым-ау, тырнақ астынан кір іздегенше, елім, жерім деп атқа қонған азаматтарымызға жылы лебізбен болсын демеу болайықшы! Қай кезде де ерін, азаматын құрметтеген қазақ әйелі өз парасаттылығымен ерекшеленген емес пе?
Бұл челлендждің хан Абылайдың тұлпарының тұяғы тиген Бурабай ауданына қарасты Абылай-хан ауылынан басталғанын біреу біліп біреу білмес. Иә, бұл дегеніңіз ұлы Абылайханның рухының дүр сілкінгені болса керек. Әркез жауға аттандап, аруақтап шапқан қазағымның атойлаған үні талай жауды тысқыра қуып, жеріміз бен елімізді қорғап қалған да осы өз азаматтарымыз емес пе? Москваны жауға бермей, «шегінерге жол жоқ, артымызда Москва» деп атайлоған кім еді? Жеңіс туын желбірете тіккен кім? Алысқа бармай-ақ, 86 жылғы желтоқсанда қып-қызыл қанға боялған кімдер еді? Соны еске алайықшы!
Осыншама ерліктің жемісін неге жемеске?!
Ағаділ Дулаттай арыстарымызды құрбандыққа шалып, Бораттай бассыздарды басындырып қалайша бұғып қала береміз? Осы челленджді жалғастырып, өзге ұлттарға өз жерімізде, өз елімізде жүрген қазақ екенімізді танытпасақ кешегі әр қазақтың тағдырыңа жүрегі қайыса қиналған Бейсен Құранбектің аруағынан ұят болар.
Иә, мен ешкімді үгіттемеймін. Бірақ, бойымда қасықтай ғана қаным барда, қазағым деп соққан жүрегім барда қазақ азаматтарына қарлығаштың қанатымен су сепкендей болсын дем бергім келді. Нәзікжандылар қашанда Сіздермен бірге екенін жеткізгім келді.
Бұл жай челлендж емес, бұл қазақ азаматтарының намысының айғағы. Біз қазақтар бармыз, қажет болса атқа қонамыз деген ұран…
Әрине, елім аман, жұртым тыныш болсын! Бәрі де бейбіт жолмен аяқталарына, білімді де білікті азаматтарымыз ел тағдырын оңтайлы шешеріне сенімдімін.
Мен қазақ азаматтарымен мақтанамын! Қазағымның ұрпағын тәрбиелеп, қазақ жігітінің кірін жуып, қазақтың бір шаңырағын ұйытып отырғаныма мақтанамын!
Қасиетіңнен айналайын, қазағым!

Гүлмира Мұратжанқызы,
Алматы қаласы.